Abasz'Har: Forum o Dungeons & Dragons

Bel-ort

Larandile Til'Nameri
Larandile spojrzała na przybysza. Zmierzyła go krytycznym wzrokiem, poczym odwróciała się do Shaloona. Zobaczywszy, że on się zgadza trochę się zdiwiła. Niemyślała, że taka osoba jak on się zgodzi. To tylko dowodzi, że jescze mało zna chaos.
- Dobrze ja też się zgadzam, lecz nie oczekujcie czegoś nadzwyczajnego. Cuda żadko się zdażają.

Nomad

Tamidal ucieszony lecz ciągle pogrążony w smutku spojrzał na Shaloon'a i powiedział szeptem do niego
-Zbierzcie drużynę i kierujcie się karawaną na zachód. Na pierwszym postoju przyjdzie po Was mój przyjaciel, który powie Wam co dalej. Pss.. Nie rozmawiajcie z nikim o tym co Wam powiedziałem i o tym co się stało w karczmie.
Tamidal spojrzał na elfkę, i ukłonił się z uszanowaniem. Poszedł w kierunku wyjścia z ratusza. Przy samym wyjściu zatrzymał się i odwrócił.
- Jeszcze się zobaczymy...
Mówiąc to opuścił budynek.

-----
Freoth rozejrzał się dokładnie po targu, nie widząc nic co by przykuwało jego uwagę, ruszył na głębsze "zwiady". Idąc po targu ktoś potrącił go co spowodowało zdziwienie u niego, wszakże był on wielki jak niedźwiedź i wcale nie od niego słabszy. Spojrzał na tą osobę i zobaczył, że było to małe dziecko, które biegło z czymś w ręce, niestety nie mógł on dojrzeć z czym.

Lasard

Freoth Azymut

Freoth, zainteresowany zajściem ruszył szybkim krokiem za dzieckiem. Starał się zostać nie zauważonym przez dziecko i jednocześnie nie zwracać na siebie uwagi tłumu. Szedł za dzieckiem przez parę minut. Kompletnie zapomniał że zostawił swoich towarzyszy w ratuszu.

Liverrin

Shaloon

- Dobrze - szepnął człowiek przesadnie głośno, jakby wczuwając się w rolę.
Potem odwrócił się w stronę elfki. Był z nią pierwszy raz sam na sam...
- La - zaczął melodyjnie i urwał nagle, patrząc na twarz Larandile.
Piękna i buntownicza. Lubił takie połączenia. Uśmiechnął się z tylko jemu znanego powodu... i jeszcze raz omiótł elfkę spojrzeniem. Tym razem od stóp do czubka głowy. Nikły uśmiech znów wpełzł na jego twarz, po czym szybko znikł.

Nomad

Dziecko dobiegło do biednej dzielnicy miasta tzw. slamsów. Freoth'owi zdawało się, że nie został zauważony przez dziecko ale na wszelki wypadek wolał trzymać się z tyłu. Schował się za wozem z sianem i zobaczył tylko jak dziecko weszło przez drzwi do jakiegoś opuszczonego domu. Strach obleciał naszego bohatera. Pierwszy raz widział, żeby ludzie mogli mieszkać w takich warunkach. Jako mnich zawsze miał to, co było mu potrzebne i nigdy niczego mu nie brakowało w jego dzieciństwie. Postanowił usiąść i przemyśleć to wszystko.

Lasard

Freoth Azymut

Freoth przyglądał się temu ze smutkiem. Wszystko wyglądało okropnie, poniszczone i przegniłe już domki z drewna miały sporo dziur w sobie a do tego wszystkiego wokół strasznie śmierdziało. Mężczyzna powoli wychylił się zza wozu, podszedł do budynku w którym schowało się dziecko i zajrzał przez okno.

Nomad

Okna były zabite deskami lecz drewno było tak stare, że wystarczył lekki podmuch wiatru aby się połamały. Cały dom był zrobiony z drewna; w ścianach znajdowały się dziury zabite lub tylko zasłonięte, żeby w mieszkaniu zatrzymała się jak największa ilość ciepła. Freoth nie wiedział czy wyważyć okno, wyważyć drzwi czy poczekać. Nagle poczuł na ramieniu rękę człowieka. Powiedział on
-Nie zadręczaj się tym młodzieńcze. To nie są sprawy dotyczące normalnych ludzi takich jak ty. I nigdy nie rób tego czego mógłbyś potem żałować. Powiadam Ci.
Był to głos starego mędrca, w którym można było wyczuć smutek, żal i nie wiadomo czemu złość. Starzec ominął Freoth'a i wszedł do budynku zamykając za sobą drzwi.

Lasard

Freoth Azymut

Freoth przyglądał się jak starzec wchodzi do budynku i zamyka drzwi. Nie zrozumiał o co mu chodziło. Podszedł do drzwi i otworzył je, uchyliły się lekko skrzypiąc i prawie wypadając z zawiasów.
-Przepraszam, ze przeszkadzam.- powiedział spokojnie- Przyszłem tu za pewnym dzieckiem. Spotkałem je koło ratusza, i wydało mi się że trochę dziwnie się zachowywało. Pomyślałem że coś ukradło.

Nomad

Freoth'a opanował jeszcze gorszy lęk niż poprzednio, to co zobaczył nie było normalne, nie było wręcz możliwe. Na środku pokoju znajdowało się krzesło, na którym siedział starzec, wokół niego leżały dzieci ułożone w kształt słońca, nogami w jego stronę. Każde miało przecięta klatkę piersiową. Starzec brał jakiś proszek i mówiąc jakieś dziwne słowa, rzucał je na ciała martwych dzieci.

Lasard

Freoth Azymut

Freoth'a zamurawał ten widok, jednak po chwili otrząsnął się ztego i przełknął głośnio ślinę. Następnie ustawił się w pozycji bojowej i zaczął okrążać starca tak by mieć jego twarz tuż przed sobą.
-Dobra.- powiedział stanowczo- Gadaj o co tu chodzi? Tylko bez żadnych sztuczek bo możesz tego gożko pożałować.

Nomad

Freoth'a po zbliżeniu się do starca nagle olśniło.. Tak dokładnie, to był ten sam starzec z karczmy. Wydawało się jak by nie zwracał na niego uwagi. Wciąż powtarzał ten swój bełkot i nie przerywał "rytuału".

Lasard

Freoth Azymut

Freoth zacisnął pięści, dało się usłyszeć jak strzelają mu kostki. Starał się zrozumieć co mówi starzec , jednak nic to nie dało. Wziął głęboki oddech i zerwał z pasa swoją lekką kuszę, naładował ją w oka mgnieniu i wycelował w gardło starca. Koniec kuszy znajdował się niecały metr od niego.
-Przestań, bełkotać i odpowiedz na moje pytanie!- mówiąc to prawie krzyczał.

Nomad

Nagle starzec otworzył oczy, rzucił resztkami proszku w ciała dzieci. Było to niesamowite, a wręcz niewiarygodne ale rany dzieci nagle się zasklepiły i dzieci wstały. Po około dwóch sekundach, wybiegły z budynku. Starzec spojrzał na Freoth'a i powiedział zmęczonym głosem
- Wybacz, że musiałeś na to patrzeć ale tak trzeba. To są dzieci zamordowane w czasie pierwszej "niezwykłej" walki w karczmie. Nie mogłem patrzeć jak tak po prostu umierają. Postanowiłem, że zrobię coś czego nigdy nie zrobił bym dla nikogo... Oddałem im część siebie i oddaje z każdym dniem kolejną. Wiem, że brzmi to niewiarygodnie ale tak jest. Dodam jeszcze, że mam 20 lat. Próbuje dać im przynajmniej to czego ja nie miałem... Dzieciństwo. Mam do Ciebie prośbę. Kiedy mnie zabraknie oni zginą na dobre. Proszę wykonaj moją ostatnią wolę... Znajdź tych, którzy to zrobili i zniszcz ich!. Nie zostało wiele czasu król nie ma już sił. Proszę pomó.........
I tak oto starzec wypowiedział ostatnie słowa. Upadł na podłogę. Umarł...

Lasard

Freoth Azymut

Freoth patrzył na to z szeroko otwartymi oczami, nba dzieci wychodzące z pomieszczenia i na mężczyzne który tuż przed nim legł na ziemię. Freoth zdjął z kuszy bełt i przypiął ją do pasa. następnie powoli kucnął przed mężczyzną.
-Spełnię twoją prośbę.- powiedział sokojnie i zamknął oczy ,,starcowi". Następnie wyszedł z budynku, gdzie zobaczył, że dzieci, które dopiero co leżały na ziemi martwe, bawią się i śmieją tak jakby nic się nigdy nie stało. Freoth powoli skierował się w stronę ratusza.

Nomad

Freoth doszedł do ratusza w szybkim tempie, nie chciał tracić czasu; i tak sam nie wiedział ile mu go zostało. W każdej chwili mogło się coś wydarzyć. Freoth szedł ciągle czujny jak by się bał, że coś może mu się stać bo za dużo wie. Kiedy dotarł do ratusza zobaczył swoich towarzyszy, byli oni podczas rozmowy na jakiś dziwny temat gdyż Shaloon się uśmiechał.

Lasard

Freoth Azymut

Freoth miał mętlik w głowie. Gdy doszedł do ratusza ździwił go widok uśmiechniętego Shaloon'a. Podszedł do nich i starając się nie pokazywać że coś go trapi, z uśmiechem żekł:
-Kogo żeście zabili, że on się tak uśmiecha?- wskazał na Shaloon'a.

Bel-ort

Larandile Til'Nameri
Larandile prawie nie zwróciła uwagi na to co robił Shaloon. W głowie mącił się jej obraz tego człowieka i to co powiedział. Niepodobało jej się to, ale niewiedziała dlaczego. Zdecydowała pójść do karczmy po swoje rzeczy i odrazu wyruszyć. Kiedy przyszedł Freoth, spojrzała na niego, poczym powiedziała
- Chodźcie szybko, może nie stracimy tak dużo czasu na bezczynność. - odrazu po swoich słowach zaczeła iść do karczmy.

Lasard

Freoth Azymut

Freoth tylko wzruszył ramionami i ruszył za Larandile.

Liverrin

Shaloon

Człowiek spojrzał na oddalających się towarzyszy. Wzruszył ramionami, komicznie wydął wargi i ruszył za nimi radosnym krokiem, co wyglądało dość dziwnie.